Vanavond zal ik voor het slapen gaan voor de laatste keer onder mijn bed kijken of de grote gekko onder mijn bed zit. Vanochtend mijn laatste massage gehad, voor de laatste keer de gigantische trap op geploeterd. De trap die je moest nemen om van Ubud naar het hoger gelegen Penastenan (het dorpje waar ik verblijf)te komen. Morgen voor de laatste keer buiten douchen en naar de wc. Vanavond voor het laatst naar Vespa, het internetcafé, waar ik bijna iiedere dag mijn combuchas dronk. Zo neem ik beetje bij beetje afscheid van Indonesia.

De laatste week is voorbij gevlogen. Heb zo ongeveer alle hoeken van het eiland gezien. En hoewel de afstanden hemelsbreed niet zo groot zijn is het een hele toer om van a naar b te komen.

Maandag ben ik naar het vulkaangebied geweest, waar de grote vulkaan Batur staat. Een heel verschil met het gebied rondom Ubud. Ubud is heel alternatief. Veel artiesten, schilders, meditatie, yoga en authentiek. Rondom de Batur heerste de armoede boven alles. Heb zelfs gezien en vooral geroken hoe een hele familie op een vuilnisbelt leefde. Daar loop je dan langs af en wat moet je dan doen? Had geen idee welke kant ik op moest kijken. Weg kijken was net zo erg als wel kijken en niets doen. Ik weet ook niet zo goed wat ik had kunnen doen, maar ik ben er in ieder geval de rest van de dag niet van los gekomen.

In de compound waren enkele bewoners in gesprek. Hoor ik plotseling in accentloos Nederlands de een tegen de ander wastafel zeggen. Ik keek op en zei:'wastafel?'. Blijkt dat ze een aantal typisch nederlandse woorden hebben. Zoals koelkast, handdoek, helm, kabel, knalpijp, tas en waarschijnlijk nog veel meer. Nog een souvenir van de Nederlandse bezetting. 17 augustus was het independentsday. Ze vierden dat ze verlost waren van de Nederlandse bezetters. Bijzonder om dat mee te maken.

Ben ook nog naar een markt geweest in het arme oosten. Dat had ik beter niet kunnen doen.

Ik, als ‘rijke’ westerling kon er geen stap verzetten of de kooplui stonden in mijn nek te hijgen. Ik heb eigenlijk niets rustig kunnen bekijken. Ik ben zo ongeveer naar de taxi gerend, met wel drie mevrouwen achter me aan, die hun koopwaar wilden verkopen. Van een afstand riep ik naar de taxichauffeur: ’ open the door!’ Gelukkig begreep hij mijn poging om uit die benarde situatie te komen en opende de deur. Ik sprong in de taxi en trok als een dolle de deur dicht, keek op mijn schoot en zag daar een zak mandarijnen op liggen, om mijn nek hing een sarong en er lagen twee bananen op mijn voeten. Hoe was dat mogelijk? Dat moet met een snelheid gegaan zijn, die ik niet bewust heb meegemaakt. De deur werd weer opengetrokken en hun koopwaar werd weer gepakt. En als je nu denkt dat ze daarna afdropen dan heb je het mis. Er werd in de deuropening nog een serie armbandjes ten tonele geroepen, gevolgd door een rits oploskoffie. De taxichauffeur heeft ze flink toegesproken en toen gingen ze weg.

Ik weet dat armoede mensen ver kan drijven en ik heb ook heel veel gekocht al om de mensen te sponseren, maar het gedrag van deze dames kon ik echt niet belonen. En omdat ik in een dag deze wereld toch niet kan redden, heb ik de taxichauffeur maar gevraagd om weer terug te rijden naar het rustige Penastenan.

Dinsdag en woensdag ben ik naar de kust geweest. Dinsdag naar Jimbara en woensdag naar Kutabeach. In Kuta heb ik Mary (mijn Australische maatje) opgezocht. Inmiddels is ze weer in Australië en woensdag hebben we nog een leuke dag aan het strand gehad. Ik ben in een klassieke val getrapt. Mary zou een foto van me maken in zee. “ Nog een stukje naar achteren, nee nog een stukje naar achteren, naar links en nog een klein stukje naar achteren”, zei Mary. En ja hoor, zij zag natuurlijk heel goed wat achter mij gebeurde en flats een mega golf duwde me zo omver en ik lag met kleren aan en rugzak op mijn rug op mijn kop in zee. Thanks Mary. Moest ik als een verzopen kat, het chique hotel binnen, waar zij verbleven. Daar liep ik, over super bling bling tegels door het hotel. Een spoor van modder en water achter me latend. Nagestaard door zwaar geparfumeerde dames metstrak englad gestreken bloesjes.

Morgen weer naar huis. Ach en daar heb ik ook wel weer zin in. Ik wil weten hoe het met iedereen gaat en of mijn courgettes en aubergines gegroeid zijn. Maar eerst nog een lange reis voor de boeg. Eerst 3 ½ uur naar Kuala Lumpur en dan 14 naar Amsterdam. Zondag ochtend om 7 uur kom ik op Schiphol aan.

Ik zal als ik thuis ben wel wat foto’s op de blog zetten, dan hebben jullie een indruk van al mijn schrijfsels.

Nou lieve mensen, tot snel en bedankt dat jullie me gevolgd hebben. Xxxx Petri