Stel je voor: Je zit in de sauna. Dat lukt nog wel, denk ik. Stel je nu voor dat je in de sauna zit met twintig kinderen, die je heel lief aankijken, maar je ziet al aan hun blikken dat het lief zijn voorbij zal zijn op het moment dat de deur dicht zal gaan en je helemaal alleen met hen opgesloten bent. Het gevoel of er nog een schep water over de smeulende kolen gaat en het zweet breekt aan alle kanten uit. Niet zo zeer van de zenuwen, maar echt van de hitte. Dat de hersenen van die kinderen überhaupt nog werkte met die temperatuur, is mij een raadsel. Die van mij gingen in ieder geval een flink stuk trager werken.

Afijn, de les was begonnen. Daar stond ik dan. Samen met Lea, een Duitse van tegen de dertig, die ik een half uur daarvoor in de taxi had ontmoet. Beide geen idee van het niveau wat de kinderen aankonden en wat ze al geleerd hadden. We hadden beiden wel wat voorbereidingen gedaan, maar of dat aansloot bij wat ze konden, daar hadden we geen idee van. De kinderen hadden namen die klonken als kroepoek, atjar tempoer, sushi en taugé. In perfect Engels spraken ze ons klassikaal toe en de moed zonkin mijn schoenen. De Engelse les duurde twee en een half uur en het beloofde wel eens de langste twee uur van mijn leven te kunnen worden. Gelukkig waren die zinnetjes de enige die ze zo perfect uitspraken. Onze zinnen konden ze niet verstaan. Ze hadden Engels geleerd als papegaaien, die woordjes leren, maar een zin konden ze er niet mee maken. Vanaf dat moment werd ik slimmer dan hen en kon ik mijn juffenrol op me nemen.

Ik heb altijd gedacht dat kinderen in Aziatische landen heel braaf waren en dat ze verlegen lachend en stil naar je zouden luisteren. Nederig zelfs. Dat ze allemaal zouden wachten op hun beurt en dat ze diep ontzag zouden hebben voor iedereen die volwassen is. Precies vijf minuten hebben ze vragend en bestuderen naar me gekeken en daarna voelde ze zich al zo vrij om allerlei grapjes uit te halen. Gelukkig maar.

Lea en ik improviseerde erop los en gek genoeg vonden ze het leuk. Het laatste half uur was ik gesloopt. Ze begonnen te zingen, door elkaar te roepen en continu aan mijn broek te trekken of ik nog een aap of octopus op het bord wilde tekenen. Zelf tekende ze inmiddels allerlei gekke dieren , die niets meer met Engelse woordjes te maken hadden en hielden die zo dicht voor mijn ogen, dat ik ze niet meer kon zien. De bel! Gelukkig. Een voor een pakte ze mijn hand en brachten die naar hun voorhoofd. Dat betekent dat ze respect voor je hebben.

Daag lieve kindjes, tot morgen….